إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

  • اسلامگرایان به مدت چهار دهه انصافاً بی‌همتا بودند بدون این که کسی بتواند آنان را نقد کند؛ آنان در این مدت تقریباً حق انتقاد تند و کنایه‌آمیز دشمنان‌شان را داشتند. به جز برخی از کسانی که به نظام‌های حاکم تکیه کرده بودند، هیچ کس نمی‌توانست از تفکر اسلامگرایان خرده بگیرد و از پیامد آن در امان باشد. 

    اکنون خود به خود مردم با انتقاد و گاهی کنایه به ویدئوی فردی مانند شیخ محمد حسین یعقوب نگاه می‌کنند که در آن از حوری بهشتی می‌گوید.

    ده سال پیش چنین چیزی به فکر کسی خطور نمی‌کرد و این تنها موضع مردم نسبت به سلفی‌ها نیست بلکه شخصی مانند عمرو خالد دعوتگر میانه‌رو و مورد اعتماد طبقه‌های میانی و بالا نیز در هر جایی ظاهر می‌شود